Het dagelijks leven is saai

Hallo allemaal! Dit keer geen Letse groet, want ik heb deze week vrijwel geen Let gezien – en al helemaal niet gesproken. Ja, het is daar: het dagelijks leven, de sleur en de eenzaamheid. Bereid jullie maar voor op de saaiste blog aller tijden.

Deze update heeft namelijk geen vertraging opgelopen omdat ik het te druk had met leuke dingen, maar omdat er gewoon helemaal niks om over te schrijven was. Geen avonturen, niks beleefd. Ik moet zelfs deze foto van Vilnius gebruiken om de boel een beetje op te leuken. Sinds ik weer in Bauska ben, ben ik alleen nog maar alleen geweest. In huis en op het werk is het leeg. Ik maak lange to-do-lijstjes, om mezelf maar voor te houden dat ik iets te doen heb: de illusie van een nuttig bestaan. Ik heb in een week tijd vier seizoenen van Friends gekeken, dat zegt denk ik wel genoeg. Nu moeten jullie niet denken dat ik het hier verschrikkelijk heb, maar niet alles is altijd alleen maar leuk en dat mag ook gezien worden.

De meeste EVS-ers die ik ken zijn momenteel hun project aan het afronden: na de zomer gaan ze allemaal weer naar huis. Op social media en in hun blogs delen ze de meest prachtige verhalen over hun geweldige ervaringen, de beste tijd van hun leven en hoe erg ze Letland zullen gaan missen. Dat klinkt allemaal fantastisch en dit is ook precies zoals ik me mijn EVS-project had voorgesteld. Helaas is niet alles zo mooi als dat het van te voren lijkt – dat hoef ik jullie denk ik niet meer uit te leggen. Ik ben benieuwd hoe ik me straks voel, als mijn EVS-jaar ten einde loopt. Zou het nog te redden zijn?

[159] Ceturtdiena 7. jūlijs // Donderdag 7 juli
Vandaag ben ik een uurtje naar het jeugdcentrum geweest, want dan ben ik er maar geweest. Uiteraard heb ik daar niks gedaan. Thuis heb ik een wasje gedraaid en Friends gekeken. Ik was alles een beetje zat en ik voelde me behoorlijk nutteloos.

[160] Piektdiena 8. jūlijs // Vrijdag 8 juli
Vol goede moed ging ik vandaag eens op tijd naar het werk. Waar ik die moed vandaan haalde? Geen idee. Natuurlijk was er weer niemand in het jeugdcentrum aanwezig en ik weet ook niet hoe ik het daar vier uur lang heb volgehouden. Waar is die nieuwe receptionist gebleven? En die nieuwe projectcoördinator? Ook was er nog steeds geen water in het pand, wat betekent dat we de wc dus al een week niet hebben doorgespoeld. Nu scheelt het dat er bijna niemand aanwezig is, maar toch, het is geen prettig gezicht. Ik kreeg flashbacks naar Duitse metalfestivals: tijd om naar huis te gaan.

[161] Sestdiena 9. jūlijs // Zaterdag 9 juli
Ik had dit weekend niks leuks gepland, omdat mijn laatste weekenden allemaal zo vol waren. Lekker rustig, dacht ik, maar het was eigenlijk gewoon vreselijk saai. Ik heb opgeruimd, schoongemaakt en nagedacht. Ik weet wat ik wil, maar ik weet niet hoe ik het kan uitvoeren. Tja, wat moet je dan? Wat ik wel wist is dat ik naar Noorwegen wil, dus heb ik daar een ticket naartoe geboekt. Een tripje boeken: de beste remedie tegen de sleur. In september ga ik naar Oslo en Bergen!

[162] Svētdiena 10. jūlijs // Zondag 10 juli
Na weer een sloom dagje vond ik dat ik maar eens naar buiten moest. Ik ben langs de weg gaan lopen en ik had geen idee waar ik was: dat is mijn favoriete plek. Ik kwam langs de mooiste huizen, met prachtige tuinen en het groenste gras. Ik denk dat ik vaker deze kant op ga lopen.

Na mijn inspectie heb ik ontzettend veel mailtjes geschreven, want ik heb talloze vragen aan Benita en de rest van de organisatie. Ik heb iemand nodig die mij helpt: de computer moet opgeschoond worden, ik heb materiaal en software nodig, ik moet dingen bestellen, ik wil vrije dagen vragen en ik wil graag toegang tot een werkend toilet. De nieuwe projectcoördinator heb ik ook niet meer gezien, dus wie is er nu eigenlijk verantwoordelijk hier? Gelukkig heb ik Solvita, die al mijn mails voor mij vertaalt, zodat ik ze naar de directie kan sturen. Ook probeert Solvita om Benita telefonisch te bereiken, want ik verlang naar antwoorden.

De broertjes Kalējs kwamen weer op bezoek en ik heb buttons gemaakt met Kaspars en Novuss gespeeld met Kristers. We hebben inmiddels al zo vaak gespeeld, dat hij nu best goed is geworden: hij had zelfs een keer gewonnen. Nu speelt hij wel altijd vals (als ik me even omdraai scoort hij altijd ineens vijf keer), dus het was niet echt een overwinning, maar dat weerhield hem er niet van om Renaud een bericht te sturen om te vertellen dat hij de nieuwe kampioen was. Na deze nederlaag ben ik nog wat mailtjes gaan schrijven, terwijl de jongens aan het tekenen waren. Daarna werd ik verrast met een bezoekje: Juris kwam langs én hij had knetterchocolade mee. Jeej! Ik realiseerde me ineens hoe erg ik hem had gemist. Natuurlijk had ik hem anderhalve week geleden nog gezien, maar hiervoor zagen we elkaar iedere dag. Juris was onze enige illusie dat het “leuk” was in het jeugdcentrum en nu hij er niet meer is moeten we de waarheid onder ogen zien.

[165] Trešdiena 13. jūlijs // Woensdag 13 juli
Het BJC was nog steeds verlaten en ik had nog geen contact met Benita (of iemand anders van de organisatie) kunnen krijgen. Na een eenzaam uurtje kwamen Kaspars en Kristers weer langs. Ze hadden een doos bonbons voor me mee, om me te bedanken dat ik elke dag met hen in het jeugdcentrum ben. Zo lief.

Ook had Kaspars een virtual reality bril mee: die moesten we natuurlijk uitproberen. Na een virtueel ritje in de achtbaan en een rondje door een spookhuis (waar de mummies me om de oren vlogen) was ik kotsmisselijk. Ik snap niet hoe die jongens urenlang in zo’n bril kunnen staren. Ook bleven ze maar gillen en schrokken ze na tien keer nog steeds van de mummies. Het is makkelijk publiek. Na deze bijzondere ervaring hebben we nog wat stomme filmpjes op YouTube gekeken, heb ik Kaspars weer een lesje in Photoshop gegeven en hebben we natuurlijk Novuss gespeeld.

[166] Ceturtdiena 14. jūlijs // Donderdag 14 juli
Vandaag besloot ik om niet naar m’n werk te gaan, om te zien of iemand het zou merken. Ik wist dat Kaspars en Kristers de stad uit waren en dat ik die pas na het weekend weer zou zien, dus ik had ook echt geen enkele reden om in het BJC aanwezig te zijn. Ik zal jullie niet langer in spanning houden: niemand heeft me gemist. Ik heb mijn “vrije dag” nuttig besteed: ik heb thuis een grote schoonmaak gehouden en ’s avonds kwam Juris op bezoek.

[167] Piektdiena 15. jūlijs // Vrijdag 15 juli
Mijn grote schoonmaak was nog niet voorbij (het is niet mijn beste talent), dus vandaag ging ik weer vrolijk verder. Ik ben weer niet naar mijn werk geweest en ze hebben me nog steeds niet gemist. Ook heeft nog steeds niemand contact opgenomen om mijn vragen te beantwoorden. Wat een geruststellende gedachte dat ik hier al dagenlang dood in m’n appartement kan liggen en dat mijn lijk nooit gevonden zou worden. Ik heb steeds meer redenen om een klacht in te dienen.

Volgende maand hebben we “mid-term meeting”: een training met EVS-ers die op de helft van hun project zijn. Hierbij is ook iemand van het Nationaal Agentschap aanwezig en heeft iedereen de mogelijkheid om zijn of haar project (inclusief alle problemen) te bespreken. Vandaag moest ik me voor deze meeting aanmelden en een uitgebreide vragenlijst beantwoorden. Ik moest onder andere mijn EVS-project en de relatie met mijn mentor omschrijven. Oei, daar ging het dus al mis. Ik heb de situatie uitgelegd in een begeleidende mail en dit is vervolgens doorgestuurd naar collega’s van het Agentschap. Het zou dus zomaar kunnen dat er binnenkort dingen veranderen. Zelf was ik ook al bezig met een officiële brief aan het NA, maar het voorzetje is nu al gegeven.

[168] Sestdiena 16. jūlijs // Zaterdag 16 juli
Ik had gisteravond weer hardgelopen, dus vandaag kon ik amper nog bewegen. Ik heb mijn grote schoonmaak afgerond en ondertussen deze blogpost geschreven. Verder heb ik niet veel gedaan en ik heb ook niet echt spannende plannen voor het weekend. Misschien dat ik morgen naar Sigulda ga: een historische stad met veel bos en een paar kastelen. Dat lijkt me wel leuk. Als ik nu in Nederland was geweest, had ik trouwens elk weekend een leuk feestje gehad. Ik word nog steeds trouw uitgenodigd voor alle verjaardagen, ook al woon ik bijna 2.000 km verderop. Dat kan ik wel waarderen. 😉

Nou, dat was het wel weer voor nu. Ik beloof jullie om mijn best te doen om de volgende blog wat gezelliger te maken.